Pozyskiwanie rud żelaza na terenie Kuźniczyska odbywało się już w epoce żelaza, a nawet brązu (ok. 1000 roku p.n.e.). Wzmożone wydobycie na początku naszej ery spowodowało bujny rozwój i znaczenie miejscowych stanowisk hutniczych i kuźni.
Od 1232 roku właściciele kuźnicy w Kuźniczysku i Czeszowie płacili czynsz oraz dostarczali wyroby stalowe do klasztoru. Na terenie obecnego Kuźniczyska zostało wybudowane stałe stanowisko hutnicze. Produkcja stali na szeroka skalę rozpoczęła się w 1433 po decyzji opatki Anny I-szej o przygotowaniu terenu pod wydobycie odnawialnej darniowej rudy żelaza.
W XVIII wieku okazało się, że w okolicach Kuźniczyska występuje nie tylko żelazo, ale metale nieżelazne – miedź rodzima z domieszkami m. in. srebra. Kuźnice miedzi istniały od około roku 1780. W roku 1840 podlegały radzie miejskiej we Wrocławiu. Dostarczany przetworzony i przekuty metal dostarczany był wyłącznie do Masłowca, gdzie był walcowany. Miedź dostarczona do Wrocławia była o wartości około 1 miliona złotych (na dzisiejsze pieniądze). Dla porównania – Czeszów dostarczał 16,5 tony miedzianych zastaw stołowych!
Miedziana blacha z Kuźniczyska znalazła się na kopule wieży kościelnej. Od 1801 roku kopuła jest na wieży kościoła Złotowskiego.
Galeria
